در حال حاضر مواد پلیمری به دلیل خواص گسترده و منحصر به فرد خود نقش مهمی در زندگی روزمره ایفا می کنند. در مقايسه با ديگر مواد سنتي، پلاستيک ها داراي خواص بسيار زياد و تطبيق پذيري، دوام، سبكي، پذيري در برابر خوردگي، سهولت پردازش، بهره وري بالا، هزینه کم، جنبه هاي زيست محيطي و غيره را مي دهند و امکان توسعه صنعتی را در سالهای آینده بیشتر می کند. بنابراین نوآوری در پلاستیک کمک ارزشمندی به افزایش رشد اقتصادی و کیفیت زندگی و کمک به حل مشکلات زیست محیطی خواهد کرد.
در حال حاضر، افزایش قابل توجه در استفاده بالقوه از پلیمرهای تخریب پذیر در زمینه های مختلف مانند پزشکی، داروسازی، شیمی کشاورزی یا صنعت بسته بندی وجود دارد.این حوزه علمی که به سرعت در حال رشد است به طور مستقیم با حیاتی ترین مشکلات بهداشتی و اجتماعی در حال حاضر مرتبط است.
ما در این مطلب در مورد نایلکس پلیمری و تجزیه پذیر و تفاوت این دو باهم، صحبت خواهیم کرد، لطفا تا پایان مطلب با ما همراه شوید.
نایلکس پلیمری چیست؟
نایلکس پلیمری به عنوان یک نوع پلیمر تجزیه‌ناپذیر شناخته می‌شود، به عبارت دقیق‌تر، نایلکس پلیمری در واقع نام تجاری یک نوع پلیمر نایلون است که برای کاربردهای خاصی طراحی شده است. ترکیبات اصلی مواد اولیه این نایلکس‌‌ها از پلی‌اتیلن سنگین تشکیل شده است که برای ایجاد خواص ویژه در آنها نیز از پلی‌اتیلن سبک و یک سری مواد افزودنی استفاده می‌شود.
نایلکس پلیمری به عنوان یک پلیمر نایلون مقاوم و قابل انعطاف استفاده می‌شود و دارای خواص فیزیکی و شیمیایی مناسبی است. این پلیمر معمولاً در صنایع بسته‌بندی، به ویژه در بسته‌بندی مواد غذایی مورد استفاده قرار میگیرد. نایلکس پلیمری به دلیل مقاومت در برابر رطوبت، هوا، گازهای آلوده و مواد شیمیایی، به عنوان یک بسته‌بندی محافظ و حفاظتی عمل می‌کند.
از دیگر ویژگی‌های نایلکس پلیمری می‌توان به شفافیت، مقاومت مکانیکی، انعطاف‌پذیری و خواص باریکه‌داری اشاره کرد. این پلیمر معمولاً به صورت فیلم یا لایه‌ای نازک در بسته‌بندی محصولات استفاده می‌شود تا آنها را در برابر رطوبت، اکسیژن، نور و آلودگی‌های محیطی محافظت کند.
به عنوان مثال، نایلکس پلیمری ممکن است در بسته‌بندی مواد غذایی تازه مانند میوه‌ها، سبزیجات، محصولات لبنی، قطعات گوشت، استفاده شود. همچنین، در بسته‌بندی محصولات صنعتی و دارویی نیز استفاده می‌شود.
به طور کلی نایلکس پلیمری به سه گروه نایلکس دسته موزی یا تقویت، نایلکس دسته بندی و همچنین نایلکس دسته رکابی تقسيم می‌شود.
نایلکس تجزیه‌پذیر چیست؟
نایلکس تجزیه‌پذیر، یک نوع پلیمر بیولوژیکی است که به طور طبیعی تجزیه می‌شود. این نوع پلیمر معمولاً از منابع طبیعی مانند ساکاروز، گلوکز و سایر قندها تولید می‌شود. نایلکس تجزیه‌پذیر می‌تواند از تجزیه طبیعی توسط میکروارگانیسم‌ها مانند باکتری‌ها و قارچ‌ها، آبزیان و حشرات استفاده کند.
یکی از مزایای این نوع پلیمرها این است که به طور طبیعی تجزیه می‌شوند و به محیط زیست آسیب کمتری وارد می‌کنند. زمان تجزیه آنها وابسته به شرایط محیطی مانند دما، رطوبت و وجود میکروارگانیسم‌های تجزیه‌کننده است. در شرایط محیطی معمول، فرآیند تجزیه نایلکس تجزیه‌پذیر ممکن است مدت زمان کمتری نسبت به پلیمرهای معمولی غیرتجزیه‌پذیر به طول انجامد.
از نایلکس تجزیه‌پذیر در برخی بسته‌بندی‌ها، کیسه‌های زباله، لوازم بهداشتی یکبار مصرف، پوشاک قابل تجزیه و سایر محصولات پلاستیکی استفاده می‌شود. با افزایش توجه به مسائل محیط زیستی و کاهش آلودگی پلاستیکی، استفاده از نایلکس تجزیه‌پذیر در صنایع مختلف رو به افزایش است.
انواع نایلکس تجزیه‌پذیر
در زیر چند نوع رایج از نایلکس تجزیه‌پذیر ذکر شده است:
- پلی لاکتیک اسید: PLA یکی از معروف‌ترین و پراستفاده‌ترین نوع نایلکس تجزیه‌پذیر است. این پلیمر از گلوکز یا نشاسته ساخته می‌شود و پس از استفاده قابل تجزیه و تخریب در محیط طبیعی است.
فنجان‌های کاغذی ویژه قهوه موجود در کافه‌ها همگی از پلی لاکتیک اسید ساخته شده اند.
- پلی هیدروکسی بوتیرات: PHB یک نوع پلیمر بیولوژیکی است که توسط برخی از باکتری‌ها تولید می‌شود. این پلیمر قابل تجزیه و تخریب در محیط طبیعی بوده و به عنوان جایگزینی برای پلاستیک‌های سنتی مورد استفاده قرار میگیرد.
در بسته‌بندی‌های تخصصی، دستگاه‌های ارتوپدی و آزادسازی کنترل شده داروها استفاده می‌شود.
- پلی کاپرولاکتون: PCL یک نوع پلیمر بیولوژیکی است که از هیدروکسی‌بوتیرات تولید می‌شود. این پلیمر دارای خواص تجزیه‌پذیری در محیط طبیعی است و به عنوان یک جایگزین برای پلاستیک‌های سنتی در بسته‌بندی و سایر کاربردها مورد استفاده قرار میگیرد.
در زمینه پزشکی، مانند، بانداژ زخم، داروهای پیشگیری از بارداری و حوزه دندانپزشکی. حوزه های غیر پزشکی هم در همین لیست قرار میگیرد مانند مصارف محیطی، غذایی و تولید بسته بندی مورد استفاده قرار میگیرد.
- پلی گلیکولیک: PGLA یک نوع پلیمر تجزیه‌پذیر است که از ترکیبی از اسید گلیکولیک و لاکتیک ساخته می‌شود. این پلیمر به خوبی قابل تجزیه و تخریب در محیط طبیعی است و در بسته‌بندی محصولات مورد استفاده قرار میگیرد.
به‌طور گسترده‌ای برای سنتز بخیه‌های قابل جذب و در زمینه زیست پزشکی در حال ارزیابی است.
مهم است بدانید که هر نوع نایلکس تجزیه‌پذیر ممکن است خواص و شرایط استفاده خاص خود را داشته باشد. برای مثال، در صنایع بسته‌بندی، کشاورزی، پزشکی و سایر حوزه‌ها، انواع مختلفی از نایلکس تجزیه‌پذیر وجود دارند که بر اساس نیازهای خاص هر صنعت و کاربرد مورد استفاده قرار می‌گیرند. همچنین، این نوع پلیمرها می‌توانند در شکل‌ها و ساختارهای مختلفی مانند فیلم، بطری، ظروف یکبار مصرف و غیره تولید شوند.
ویژگی های نایلکس تجزیه‌پذیر
ویژگی‌های نایلکس تجزیه‌پذیر عبارتند از:
- نایلکس تجزیه‌پذیر قابل تجزیه و تخریب در محیط طبیعی است.
- نایلکس تجزیه‌پذیر معمولاً از منابع طبیعی مانند گیاهان، نفت و مایعات گیاهی تولید می‌شود.
- نایلکس تجزیه‌پذیر می‌تواند خواص مشابهی با پلاستیک‌های سنتی داشته باشد. این شامل مقاومت مکانیکی، انعطاف‌پذیری، شفافیت، مقاومت در برابر رطوبت و حرارت و دیگر خواص فیزیکی و شیمیایی است.
- نایلکس تجزیه‌پذیر می‌تواند در بسیاری از کاربردها استفاده شود.
- به دلیل تجزیه‌پذیری زیستی، نایلکس تجزیه‌پذیر، با مقررات زیست محیطی سازگار است.
تفاوت های نایلکس پلیمری و تجزیه پذیر چیست؟
نایلکس پلیمری:
نایلکس پلیمری یک نوع پلیمر مصنوعی است که از واکنش پلیمریزاسیون مونومرهای آمیدی تولید می‌شود. این پلیمر به عنوان یک ماده بسیار مقاوم و قوی شناخته می‌شود. نایلکس پلیمری، معمولاً با نام نایلون شناخته می‌شود و در صنایع مختلف از جمله تولید پارچه‌ها، الیاف مصنوعی، قطعات مکانیکی و بسیاری از محصولات دیگر استفاده می‌شود. این پلیمر به دلیل خواص مکانیکی و مقاومت بالا در برابر کشش، سایش و حرارت، بسیار مورد توجه قرار گرفته است.
نایلکس تجزیه‌پذیر:
نایلکس تجزیه‌پذیر، یک نوع نایلون است که قابلیت تجزیه طبیعی در محیط زیست را داراست. به عبارت دیگر، این نوع نایلون می‌تواند تحت تأثیر عوامل زیستی مانند میکروارگانیسم‌ها، رطوبت، حرارت و نور تجزیه شود. در نتیجه، پس از تجزیه، به مواد ساده‌تری تبدیل می‌شود که می‌توانند به طور طبیعی در محیط زیست تخمین زده شوند. نایلکس تجزیه‌پذیر معمولاً از مواد خام قابل تجزیه مانند بیوپلیمرها استخراج می‌شود و می‌تواند به عنوان جایگزینی برای نایلون پلیمری غیرقابل تجزیه مورد استفاده قرار گیرد. این ویژگی آن را مناسب برای کاربردهایی مانند بسته بندی و محصولات یکبار مصرف در محیط زیست دوست تر می‌کند.
بنابراین، تفاوت اصلی بین نایلکس پلیمری و نایلکس تجزیه‌پذیر در قابلیت تجزیه و تخریب آنها در محیط زیست است.
تفاوت های دیگر این دو شامل موارد زیر است:
- نایلکس پلیمری تجزیه پذیر، قابل تجزیه در محیط زیست است و می‌تواند تحت تأثیر عوامل زیستی مانند میکروارگانیسم‌ها، رطوبت، حرارت و نور تجزیه شود. این خاصیت آن را مناسب برای کاربردهایی می‌کند که نیاز به پایان یافتن چرخه زندگی محصول در محیط زیست دارند، به عنوان مثال در بسته‌بندی مواد غذایی و محصولات یکبار مصرف. در فرآیند تجزیه، نایلکس تجزیه‌پذیر به مواد ساده‌تری تبدیل می‌شود که به طور طبیعی در محیط زیست تخمین زده می‌شوند.
- هزینه تولید نایلکس تجزیه‌پذیر بیشتر از نایلکس پلیمری معمولی است.
- مواد اولیه نایلکس پلیمری از مواد نفتی است اما مواد اولیه نایلکس تجزیه پذیر مواد گیاهی و قابل تجزبه است.
- نایلکس تجزیه‌پذیر در دماهای بالا هیچ واکنشی نشان نمی دهند اما نایلکس پلیمری در دماهای بالا مواد سمی از خود منتشر می کند.
- نایلکس پلیمری آثار مخربی بر محیط زیست بر جای گذاشته و آن را آلوده می‌کند، نایلکس تجزیه پذیر این آثار منفی را ندارد.
جمع بندی
نایلکس ها به دو دسته کلی پلیمری و تجزیه پذیر تقسیم بندی می‌شوند که هر کدام خواص و ویژگی‌های خاص خود را دارند و از جمله مواد پرکاربرد در صنعت پلاستیک به شمار می‌روند. نایلکس تجزیه‌پذیر پس از استفاده و دور انداخته شدن، قادر به تجزیه و تخریب زیستی در محیط طبیعی است. نایلکس پلیمری از مواد نفتی ساخته شده و قابل تجزیه در محیط زیستی نبوده، تجزیه آن سالها طول می‌کشد و آثار زیان باری هم برای محیط زیست و هم سلامتی انسان به دنبال دارد.
بنابراین، استفاده از نایلکس تجزیه‌پذیر به عنوان جایگزینی برای نایلکس پلیمری غیر قابل تجزیه مورد توجه قرار گرفته است.